Taranta Babu’ya mektuplar / Nazım Hikmet

(Tek Kişilik Oyun — Sahneye Uyarlayan: Ali Şenol)

İTAL­YAN YA­ZAR — (Elin­de va­li­zi, ba­şın­da fötr şap­ka­sı ile sah­ne­ye gi­rer. Şap­ka­sı­nı ma­sa­ya ko­yar, çev­re­si­ne araş­tı­ran göz­ler­le ba­kar.) Ben bu kent­te ya­şı­yo­rum. Yer­yü­zü­nün dört bu­ca­ğı­na ak­la ge­len bü­tün yol­lar­la bağ­lan­mış bu kent­te, Ro­ma’da…
Ço­ğu­nuz bi­zim bu Ro­ma’yı kart­pos­tal­lar­dan ta­nır­sı­nız. Ta­rih ve coğ­raf­ya ki­tap­la­rı­na ba­sıl­mış fo­toğ­raf­la­rı­nı gö­ren­le­ri­niz de var­dır el­bet­te. Na­sıl bir yer bu Ro­ma? Gö­zü­nü­zün önü­ne ge­ti­rin: Taş­la­rın­da Se­zar­la­rın, lej­yon­la­rın ka­bart­ma­la­rı… Yol boy­la­rın­da, alan­lar­da, park­lar­da, ki­mi ya­pı­la­rın üst­le­rin­de ge­lip ge­çen­le­ri gö­zet­le­yen yaş­lı hey­kel­ler… Ke­nar­la­rı­nı fa­re­ler ye­miş ko­ca­man bir ele­ğe ben­ze­yen Co­los­se­um… Pet­rus ki­li­se­si, ki­li­se­nin önün­de­ki o ko­ca­man alan, alan­da­ki tom­bul gü­ver­cin­ler… Su­la­rı ile bir­lik­te pek çok in­sa­nın, yaş­lı dul ka­dın­la­rın, genç kız­la­rın, iş­siz­le­rin düş­le­ri­nin akıp git­ti­ği Di­lek Çeş­me­si… Bir de… bir de Pa­laz­zo Ve­ne­zia Sa­ra­yı, bu sa­ra­yın bal­ko­nu ve bu bal­kon­da ge­niş su­ra­tın­da­ki ağ­zı bir ka­rış açık, sağ eli ka­lın, yag­lı kal­ça­sın­da, sol eli ha­va­da öy­le­ce do­na­kal­mış Mus­so­li­ni…
Fa­kat bu kart­pos­tal­lar Ro­ma’sı­na ben­ze­me­yen bir Ro­ma da­ha var­dır. Onun ne bu fo­toğ­raf­la­rı­nı çe­ker­ler, ne kart­pos­tal­la­rı­nı sa­tar­lar.. Bu ikin­ci Ro­ma’nın adı, Kar­ti­eri Po­po­la­ri… Si­zin di­li­niz­le… Çün­kü ben si­zin di­li­ni­zi de öğ­ren­dim, öte­ki tüm As­ya dil­le­ri­ni, Af­ri­ka dil­le­ri­ni de öğ­ren­dim. Ne ya­pa­cak­tım bun­dan baş­ka? Ba­na ken­di ül­kem­de, ken­di di­li­mi kul­lan­dırt­mı­yor­lar ki… Kar­ti­eri Po­po­la­ri, si­zin di­li­niz­le, Halk Ma­hal­le­le­ri…
Bu­ra­da ev­ler, Ame­ri­ka’ya göç ede­me­miş bir İtal­yan iş­si­zi­nin umut­suz­lu­ğu­na ben­zer. Bu­ra­nın ka­ran­lı­ğı ter­li­dir, ya­pış­kan­dır, ko­ku­su ağır­dır. Bu ma­hal­le­ler bo­ya­lı kart­pos­tal­lar için ge­rek­li ışı­ğı gün or­ta­sın­da bi­le bu­la­maz­lar. O yüz­den de ne coğ­raf­ya ki­tap­la­rı­na gi­rer­ler, ne de gü­zel, ta­ri­hi man­za­ra­lar me­rak­lı­sı yol­cu­la­rın çan­ta­la­rı­na…
Ama bu ma­hal­le­ler­de otu­ran­lar, dev­le­tin ha­pi­sa­ne­le­ri, ver­gi da­ire­le­ri, po­lis ka­ra­kol­la­rı için  çok ge­rek­li­dir­ler. Yok­sa dev­let, ha­pi­sa­ne­le­ri, ka­ra­kol­la­rı için ge­rek­li in­sa­nı ne­re­den bul­sun? Ver­gi­yi kim­den al­sın? Eh, za­ten bu in­san­la­ra da dev­le­tin dı­şın­da her şe­yin de­ğer­siz ol­du­ğu bir gü­zel an­la­tıl­mış, bel­le­til­miş­tir.
(Elin­de­ki ka­lın ki­ta­bı gös­te­re­rek) İş­te, bu­ra­da, ba­kın. Kı­zı­nı İtal­ya’nın en zen­gin, en ra­hat de­li­kan­lı­sı Kon­te Ci­ano ile ev­len­di­ren ve ken­di­si Prens Tor­lan­ya’nın ar­ma­ğa­nı Vil­la Tor­lan­ya’da otu­ran bü­yük ide­alist Sin­yör Mus­so­li­ni, İtal­yan An­sik­lo­pe­di­si’nin “F” har­fin­de fa­şiz­min ne ol­du­ğu­nu o in­san­la­ra şöy­le an­la­tı­yor(Ki­tap­tan okur):
“Fa­şist, ra­hat ya­şa­ma hor ba­kar. Yer­yü­zün­de mut­lu­lu­ğun müm­kün ola­ca­ğı­na inan­maz.”
Ban­ka Ko­mer­çi­ale’de di­rek­tör­lük ve İtal­yan fi­nan­sı­na Se­zar­lık eden Leh­li Töp­litz’in en ya­kın dos­tu İl Du­çe Be­ni­to Mus­so­li­ni, yi­ne “F” har­fin­de, “Fa­şizm­de her şey dev­let için­dir,” di­yor, “Dev­le­tin dı­şın­da ma­ne­vi ve­ya in­sa­ni hiç­bir şey yok­tur, herşey de­ğer­siz­dir.”
Yal­nız Ro­ma’nın Halk Ma­hal­le­le­rin­de de­ğil, bü­tün İtal­yan kent­le­ri­nin Halk ma­hal­le­le­rin­de ka­rın­la­rı ka­bur­ga­la­rı­na ya­pış­mış bin­ler­ce aç oros­pu iş­te böy­le ye­tiş­ti­ri­li­yor. Ro­ma’nın o kar­tal gi­bi ağır, ko­yu Halk Ma­hal­le­si­ne, Gar­ba­tel­la’ya gel­di­ğim­de ba­na üç kat­lı evi gös­ter­di­ler. “Ora­da ki­ra­lık oda bu­la­bi­lir­sin,” de­di­ler. Be­ğen­dim bu­ra­sı­nı. Öte­ki oda­lar­da­ki kom­şu­la­rım yok­sul öğ­ren­ci­ler, fa­şiz­min yü­ce­li­ği­ni an­la­ma­mış bil­gin­ler ve ar­tist­ler, be­kar iş­çi­ler…
Az ön­ce siz bu­ra­ya gel­me­den, be­ni bu­ra­ya çı­ka­ran ka­pı­cı ka­dı­na, “Kim kal­dı ben­den ön­ce bu oda­da?  Kim­di ben­den ön­ce­ki ki­ra­cı­nız? di­ye sor­dum.
Ka­dın, ka­ba eti­ne iğ­ne ba­tı­rıl­mış gi­bi sil­kin­di, kuş­ku­lu göz­ler­le yü­zü­me bak­tı: “Si­ze söy­le­me­di­ler ga­li­ba,” de­di, “İki gün ön­ce tu­tuk­la­yıp gö­tür­dü­ler onu.”
“Kim? Ni­ye”
“Ha­be­şis­tan­lıy­dı o,” de­di ka­dın, “Ora­nın Gal­la bo­yun­dan­mış. Zen­ciy­di, put­pe­rest­ti. Bu oda­yı bir yıl ön­ce ki­ra­la­dı. İtal­ya’ya re­sim öğ­ren­mek için gel­miş.”
Şaş­kın­lı­ğım ha­la geç­me­di üze­rim­den. Sen tut, ye­ri­ni yur­du­nu, ana­nı ba­ba­nı, var­sa, ka­rı­nı ço­cuk­la­rı­nı Ha­be­şis­tan’da bı­rak, re­sim öğ­re­ne­ce­ğim di­ye bu­ra­la­ra gel… Son­ra… Ka­dın, oda­yı ki­ra­la­mak­tan vaz­ge­çe­ce­ği­mi san­dı, üzün­tüy­le:
“Ama Sin­yör,” de­di, “Bir gü­zel sü­pür­düm, sil­dim oda­nı­zı. Kar­yo­la­nın de­mir­le­ri­ni bi­le li­zol­le­dim!”
“Ta­mam, ta­mam,” de­dim, “Tu­tu­yo­rum oda­nı­zı.”
Bu kez ka­dın şa­şır­dı. Hat­ta bas­kı­na uğ­ra­yıp için­den bir adam gö­tü­rül­müş bu oda­da ya­şa­mak­tan kork­ma­dı­ğım için gö­zün­de kah­ra­man bi­le ke­sil­dim.
Dü­şü­nü­yo­rum: De­mek, bi­raz son­ra, sırt üs­tü ya­ta­ca­ğım bu kar­yo­la­da, o Gal­la­lı de­li­kan­lı bir yıl yat­mış. Onun ka­ra kı­vır­cık saç­lı ba­şı­nı koy­du­ğu şu yas­tı­ğa, ak­şam olun­ca ben, saç­la­rı sey­rel­me­ye yüz tut­muş ya­rı daz­lak ka­fa­mı ko­ya­ca­ğım. İş­te, ka­pı­cı ka­dı­nın yu­ka­rı­dan aşa­ğı li­zol­le­di­ği­ni söy­le­di­ği kor­yo­la­nın de­mir­le­rin­de onun ko­yu pem­be, yu­mu­şak avuç iç­le­ri­nin ye­ri du­ru­yor. Ta­van­da şu tah­ta­da­ki bu­da­ğa onun da göz­le­ri iliş­miş­tir. Dir­sek­le­ri­mi da­ya­dı­ğım bu ma­sa­ya, hem de ma­sa­nın tam bu­ra­sı­na, o da ka­ra aba­noz dir­sek­le­ri­ni da­ya­mış­tır. Bel­ki dün ge­ce kur­şu­na di­zi­len, bel­ki bu ge­ce kur­şu­na di­zi­le­cek olan bir ada­mın, için­de bir yıl so­luk al­dı­ğı, kı­mıl­da­dı­ğı, dü­şün­dü­ğü, şar­kı söy­le­di­ği bu oda­da ben yal­nız de­ği­lim.
Ne sev­dim onu bir­denbi­re! Oğ­lum be­nim! Sa­na sı­nır­sız say­gı du­yu­yo­rum. Yıl­lar­ca be­ra­ber dü­şün­müş, yan ya­na dö­vüş­müş, bir ağız­dan şar­kı söy­le­miş gi­bi­yim se­nin­le.
Ha­be­şis­tan, Ha­be­şis­tan! Ya­rı müs­tem­le­ke mem­le­ket! O, oğ­lum, bu ya­rı müs­tem­le­ke­nin müs­tem­le­ke­si Gal­la’dan bir zen­ci! Ben, ka­ra göm­lek giy­miş em­per­ya­liz­min ak de­ri­li yer­li kö­le­si!…
Ben ana­mın yü­zü­nü gör­me­dim. Be­ni do­ğu­rur­ken öl­müş. Bu zen­ci de­li­kan­lı­nın da yü­zü­nü bil­mi­yo­rum. O, bu ka­pı­dan ölü­me gö­tü­rül­müş. Ben de o ka­pı­dan, ay­nı ka­pı­dan içe­ri gir­dim. Şim­di çok iyi an­lı­yo­rum, o, ba­na anam ka­dar ya­kın­dır.
Bu ka­dar ya­kı­nım­da, ya­nı ba­şım­da, gö­rün­mez el­le­ri­nin ha­va­da gö­rün­mez yap­rak­lar gi­bi kı­mıl­da­dı­ğı­nı duy­du­ğum bu adam­dan göz­le gö­rü­lür, el­le tu­tu­lur bir şey­ler kal­mış­tır, mut­lak kal­mış­tır. En açık­göz bas­kın­lar­da, araş­tır­ma­lar­da bi­le, en umul­ma­dık yer­ler­de, en çok ele ge­çi­ril­mek is­te­nen bir şey ka­lır çün­kü, mut­lak ka­lır.
(Hırs­la ora­yı bu­ra­yı araş­tı­rır, çek­me­ce­le­ri ka­rış­tı­rır. Ken­di ken­di­ne söy­le­nir.) Ga­ze­te­ler, ga­ze­te­ler… Es­ki ga­ze­te ka­ğıt­la­rı… (Elin­de bir to­mar­la ma­sa­ya otu­rur. To­ma­rı açar, ka­ğıt­la­rı il­giy­le göz­den ge­çi­rir) Ha­beş di­liy­le ya­zıl­mış bun­lar… İyi ki vak­tiy­le öğ­ren­mi­şim o di­li… İtal­yan­ca’ya çe­vir­sem, ya­yım­la­ya­mam. Ya­sak ba­na ken­di di­lim. En iyi­si, Türk­çe’ye çe­vi­rip Tür­ki­ye’ye, Na­zım’a yol­la­mak. Na­zım, Na­zım!
NA­ZIM HİK­MET — Ken­di ül­ke­sin­de ken­di di­li­ni is­te­di­ği gi­bi kul­la­na­ma­dı­ğı için As­ya, Af­ri­ka dil­le­ri­ne me­rak sa­ran İtal­yan ar­ka­da­şın gön­der­di­ği pa­ket­ten, o Ha­beş­li de­li­kan­lı­nın ka­rı­sı Ta­ran­ta Ba­bu’ya yaz­dı­ğı mek­tup­lar çık­tı. Mek­tup­lar­dan ba­zı­la­rı ek­sik. Ara yer­den ka­ğıt­lar kay­bol­muş.
Ben, Ta­ran­ta-Ba­bu’ya ya­zıl­mış bu mek­tup­la­rı so­luk­suz oku­dum ve çok sev­dim. De­li­kan­lı­yı da, ka­rı­sı Ta­ran­ta-Ba­bu kı­zı da… Ço­cuk­la­rım be­nim!
Son mek­tu­bu bi­tir­di­ğim va­kit, dı­şa­rı­da gün ağa­rı­yor­du. Te­pem­de sal­la­nan elekt­rik am­pu­lü­nün yal­dız­lı ışı­ğı, ka­nı çe­kil­miş gi­bi bo­ya­sı­nı kay­bet­ti. Lam­ba­yı sön­dür­düm. Üç gün üç ge­ce yol yü­rü­mü­şüm gi­bi yor­gun­dum. Ya­ta­ğa git­tim. Elim­de Ha­beş­li de­li­kan­lı­nın ka­rı­sı Ta­ran­ta-Ba­bu’ya yaz­dı­ğı, fa­kat gön­de­re­me­di­ği, gön­der­miş ol­say­dı bi­le, gön­der­miş ol­say­dı bi­le, Ta­ran­ta-Ba­bu’nun –oku­ma yaz­ma bil­me­di­ği için– oku­ya­ma­ya­ca­ğı mek­tup­la­rı ile uyu­ya­kal­mı­şım. Yas­tı­ğım­da de­li­kan­lı­nın ka­ra kı­vır­cık saç­lı ka­fa­sı var­dı.
Ben bu mek­tup­la­rı he­men o gün­ler­de ki­tap ha­li­ne ge­tir­dim. Ki­ta­ba “İtal­ya’da Bir Ha­beş De­li­kan­lı­sı” adı­nı koy­dum. Ki­ta­bın bir par­ça­sı “Ay­da Bir” ad­lı der­gi­nin 1 Ekim 1935 ta­rih­li 2. sa­yı­sın­da ya­yım­lan­dı. Hat­ta der­gi, ya­yım­la­nan şi­irin so­nu­na “Bu ya­zı, Na­zım Hik­met’in ya­kın­da çı­ka­cak olan ‘İtal­ya’da Bir Ha­beş De­li­kan­lı­sı’ adın­da­ki ki­ta­bın­da­dır” di­ye bir açık­la­ma koy­du. Bu­nu du­yan İtal­yan Bü­yü­kel­çi­si, ki­tap da­ha ba­sı­me­vin­de iken, hü­kü­me­te baş­vur­muş. Ki­ta­bın diz­gi­si he­men dur­du­rul­du. Böy­le­ce ki­ta­bım o ad­la ya­yım­la­na­ma­dı.
Şim­di Ha­beş­li de­li­kan­lı­nın ka­rı­sı Ta­ran­ta-Ba­bu’ya mek­tup­la­rı­nı ye­ni­den ya­yım­lı­yo­rum. Bu se­fer ki­ta­bı­mın adı, “Ta­ran­ta-Ba­bu’ba Mek­tup­lar”dır. Ama bu mek­tup­la­rın mat­baa harf­le­riy­le ba­sıl­mış, bi­çi­me so­kul­muş, ki­tap­laş­tı­rıl­mış ha­li­ni ne o de­li­kan­lı, ne Ta­ran­ta-Ta­bu, ne de ken­di ül­ke­sin­de ken­di di­li­ni kul­la­na­ma­yan İtal­yan ar­ka­daş gö­re­cek. Hiç­bi­ri gö­re­me­ye­cek. Ney­se ca­nım… Hey, de­li­kan­lı! Gel de oku ba­ka­lım şu mek­tup­la­rı­nı…

HA­BEŞ­Lİ DE­Lİ­KAN­LI —
TA­RAN­TA -BA­BU’YA Bİ­RİN­Cİ MEK­TUP

Ba­ba­sı­nın yir­mi be­şin­ci kı­zı
be­nim üçün­cü ka­rım,
göz­le­rim, du­dak­la­rım
TA­RAN­TA BA­BU
Sa­na bu
mek­tu­bu
içi­ne yü­re­ğim­den baş­ka bir şey ko­ma­dan
yol­lu­yo­rum
Ro­ma’dan

Ba­na da­rıl­ma sa­kın
şe­hir­le­rin şeh­rin­den sa­na gön­de­re­cek
ken­di yü­re­ğim­den da­ha ak­la ya­kın
bir he­di­ye
bu­la­ma­dım
di­ye.

TA­RAN­TA-BA­BU;
onun­cu ge­cem­dir ki bu
ba­şı­mı gü­müş yal­dız­lı ki­tap­la­ra so­ku­yo­rum
oku­yo­rum
do­ğu­şu­nu
Ro­ma’nın.
Ön­de sıs­ka di­şi bir kurt
ar­ka­da tom­bul ve çıp­lak
RE­MÜS’le RO­Mİ­LÜS
do­la­şı­yor­lar için­de oda­mın.
Ağ­la­ma TA­RAN­TA – BA­BU.
Bu RO­Mİ­LÜS
UAL – UAL çar­şı­sın­da
gü­pe­gün­düz
se­nin o in­cir me­me­li kız kar­de­şi­ni
al­tı­na alan
ma­vi bon­cuk tüc­ca­rı Sin­yor RO­Mİ­LÜS
de­ğil
ilk Ro­ma­lı, kı­ral RO­Mİ­LÜS…

Not: Bi­rin­ci mek­tu­bun bu­ra­sın­da bir at­la­yış var. Bel­ki ara yer­den bir ka­at kay­bol­muş. Fa­kat aşa­ğı­da­ki sa­tır­lar­la ilk Ro­ma­lı Kı­ral Ro­mi­lüs’ü Ta­ran­ta – Ba­bu’ya an­lat­mak is­te­di­ği bel­li:

Dal­ga­lar
bir­bir­le­ri­ni de­vi­re de­vi­re,
Dal­ga­lar
dö­ver­di Kor­si­ka kı­yı­la­rı­nı
hay­kır­dık­ça açık de­niz­le­re
An­ti­um ya­maç­la­rın­dan, o,
ça­lar­dı ye­re
ne za­man
gö­ğe kal­dır­sa eli­ni.
San­ki ba­ba­sı bok­sür Kar­ne­ra’ydı,
ana­sı baş­ba­kan Mu­so­li­ni.

Not: Mek­tu­bun bu­ra­dan aşa­ğı­sı yi­ne ek­sik. Fa­kat an­la­şı­lı­yor ki, Ro­mi­lüs’ün ta­ri­fin­den son­ra Ta­ran­ta – Ba­bu’ya Ro­ma’nın ku­ru­luş ef­sa­ne­si an­la­tı­lı­yor.

RE­MÜS ve RO­Mİ­LÜS…
İkiz­le­ri Sil­via’nın…
Ve­nüs’ün to­run­la­rı…
Ba­kıl­ma­dan
göz­le­ri­nin
ya­şı­na,
ka­ran­lık bir ge­ce bir dağ ba­şı­na
fır­la­tıp
at­tı­lar on­la­rı…
Ne
alın­la­rın­da def­ne,
ne ba­cak­la­rın­da don­la­rı…
Ve da­ha o za­man
Ha­be­şis­tan’a ye­şil bo­ya
vu­rul­ma­dı­ğı için
ve BAN­KA di RO­MA
da­ha ku­rul­ma­dı­ğı için,
RO­Mİ­LÜS’le RE­MÜS
bir sa­bah er­ken
dağ­da dü­şü­nür­ler­ken:
–“Şim­di biz
ne hal­te­de­riz,
di­ye, bu­ra­da?”
Ras­la­dı­lar yav­ru­lu bir di­şi kur­da.
Yav­ru­la­rı vur­du­lar.
Ana kur­dun sü­tüy­le
ka­rın­la­rı­nı bir te­miz do­yur­du­lar.
Son­ra gi­dip
Ro­ma’yı kur­du­lar.
Kur­du­lar ama
iki ada­ma
dar gel­di Ro­ma.
Ve bir ak­şam
bil­me­den geç­ti di­ye
şeh­rin sı­nır ta­şı­nı
çe­kin­ce ko­par­dı RO­Mİ­LÜS
kar­de­şi RE­MÜS’ün ba­şı­nı…

İş­te böy­le TA­RAN­TA – BA­BU…
Gü­müş yal­dız­lı ki­tap­lar­da ya­zı­lı bu:
te­me­lin­de Ro­ma’nın
di­şi kurt sü­tüy­le do­lu ko­va­lar
ve bir avuç kar­deş ka­nı var…

TA­RAN­TA – BA­BU’YA İKİN­Cİ MEK­TUP

Boy­nun­da ma­vi may­mun di­şin­den
üç di­zi ger­dan­lık ta­şı­yan,
kır­mı­zı tüy­lü bir kuş gi­bi gö­ğün al­tın­da
ve bir akar­su gi­bi ye­rin üs­tün­de ya­şı­yan,
söz­le­ri söz­le­ri­min
göz­le­ri göz­le­ri­min ba­kır ay­na­sı,
üçün­cü kı­zı­mın
ve be­şin­ci oğ­lu­mun ana­sı
TA­RAN­TA – BA­BU!…

Ay­lar­dır
kal­ma­dı çal­ma­dı­ğım ka­pı.
So­kak so­kak
ya­pı ya­pı
adım adım
Ro­ma’da
Ro­ma’yı ara­dım!…
Bur­da ar­tık
bü­yük us­ta­lar mer­me­ri ipek­li bir ku­maş gi­bi
kes­mi­yor;
Flo­ran­sa’da rüz­gar es­mi­yor!…
Ne Dan­te Ali­ge­ri’den şar­kı­lar,
ne Be­at­ri­çi’nin na­kış­lı yü­zü var,
ne Le­onar­do da Vin­çi’nin öpü­le­si eli!…
Mi­kel An­ce­lo
mü­ze­ler­de pı­ran­ga­lı bir kü­rek mah­ku­mu­dur.
Ve sap­sa­rı boy­nun­dan
bir ka­ted­ral du­va­rı­na as­mış­lar Ra­fa­el’i!.
Ro­ma’nın bü­yük
Ro­ma’nın ge­niş cad­de­le­rin­de bu­gün;
da­ya­mış sır­tı­nı be­tonar­me ban­ka­la­ra,
çif­te baş­lı bir bal­ta gi­bi du­ran
yal­nız bir ka­ra
yal­nız bir kan­lı göl­ge var:

Her adı­mın­da bir
esir
ba­şı vu­ran,
her adı­mın­da bir me­zar
açıp
ge­çen
SE­ZAR!…
Ro­ma!
Ko­va­dis Ro­ma?
di­ye sor­ma!
Bi­zim ora­la­rın gü­ne­şi gi­bi ay­dın
ve or­ta­da bu!
Sus TA­RAN­TA – BA­BU!
Sev­giy­le
say­gıy­la,
gü­le­rek
hay­kı­ra­rak
sus!…
Din­le bak:
zin­cir­le­ri­ni kı­rı­yor
Ro­ma’nın va­roş­la­rın­da SPAR­TA­KUS!…

TA­RAN­TA – BA­BU’YA ÜÇÜN­CÜ MEK­TUP

Pa­pa XI’in­ci Pi’yi gör­düm Ta­ran­ta – Ba­bu;
bi­zim ka­bi­le­nin
bü­yük si­hir­ba­zı ney­se
bu­ra­da o da, bu.
Yal­nız
bi­zim si­hir­baz,
üç baş­lı ma­vi şey­ta­nı
Ha­rar dağ­la­rı ar­dı­na kov­mak için
pa­ra al­maz.

Kur­ban­lık ya­ban eşek­le­riy­le
yıl­da iki yük fil­di­şi yı­ğı­nı
ka­pa­tır onun
büt­çe acı­ğı­nı.
Oy­sa ki, Sa sen­te­de
Pa­pa
büt­çe­si­ni ya­ban eşek­le­riy­le ka­pa-
-ta­maz.
Adam­ca­ğı­zın
ka­ra cüb­be­le­ri al­tın iş­le­me haç­lı el­çi­le­ri
ve kı­sa don­la­rı pon­pon­lu as­ker­le­ri var.
O on­la­rın
on­lar onun
eli­ne ba­kı­yor­lar.

Pa­pa XI’in­ci Pi’yi gör­düm Ta­ran­ta – Ba­bu!
Kor­po­ra­tif bir he­ye­can­la du­dak­la­rı­nı sa­tan
ve ya­rım li­re­te ya­rım sa­at ya­tan
cen­net İtal­ya’nın hür va­tan­daş­la­rın­dan bir ka­dın,
Pa­pa ba­ğış­la­sın di­ye gü­na­hı­nı etin
ya­rı­sı­nı ve­rip ya­rım li­re­tin
sa­tın al­mış da bir res­mi­ni haz­re­tin
ba­şu­cun­da as­mış­tı bir ye­re.
Bak­tım:
ne Aziz­ler­den Jorj’a ben­zi­yor
ne Sen Pi­yer’e.
On­la­rın al­tın göz­lük­le­ri yok
ta­ran­ma­mış
yağ­lı uzun sa­kal­la­rı var­dı…
Bu­nun
ta­ran­ma­mış yağ­lı, uzun
sa­ka­lı yok,
fa­kat al­tın göz­lük­le­ri var.
Pa­pa XI’in­ci Pi’yi gör­düm TA­RAN­TA – BA­BU!
XI’in­ci Pi
yu­mu­şak tüy­lü ka­ra ko­yun­lar ot­la­tan
bir ço­ban
gi­bi
taç­lı ve taç­sız kral­la­rın ot­la­ğın­da
ruh­la­rı ot­la­tı­yor.

XI’in­ci Pi
ki
bir ahır­da ba­ba­sız do­ğa­nın ve­ki­li­dir,
Mer­yem’e ya­kın ol­mak için
nef­si nef­si­ne edip iş­ken­ce
her ge­ce
mer­mer sü­tun­lu bir sa­ray­da ya­tı­yor.

TA­RAN­TA – BA­BU’YA DÖR­DÜN­CÜ MEK­TUP

İtal­ya’nın
na­kış­la­rın­da gü­neş­ler oy­na­şan ipek­li şal­la­rı,
Pom­pe­ri yol­la­rın­da ka­ra ka­tır­la­rın nal­la­rı,
bo­ya­lı ku­tu­sun­da Ver­di’nin yü­re­ği atan
la­ter­na­sı
ve ala dü­dük ma­kar­na­sı
ka­dar
fa­şiz­mi de meş­hu­uu­uur­dur
TA­RAN­TA – BA­BU.
İtal­ya’da fa­şizm
Emi­li­alı bü­yük top­rak kont­la­rı­nın asa­la­rın­dan
ve Ro­ma­lı ban­ker­le­rin ka­sa­la­rın­dan
ge­çip
İL DU­ÇE’nin daz­lak ka­fa­sın­da dank de­miş
bir nu­uu­ur­dur
Ta­ran­ta – Ba­bu.

Bu
nur
ya­rın
ine­cek­tir üs­tü­ne
Ha­beş ova­la­rın­da me­zar­la­rın.

TA­RAN­TA – BA­BU’YA BE­ŞİN­Cİ MEK­TUP

Gör­mek
işit­mek
duy­mak
dü­şün­mek
ve ko­nuş­mak
koş­mak ala­bil­di­ği­ne
ba­şı do­lu
ba­şı boş
koş-
-mak…

He­he­hey TA­RAN­TA – BA­BU
he­he­hey
ya­şa­mak ne gü­zel şey
ana­sı­nı sat­tı­ğı­mın
ya­şa­mak ne gü­zel şey…
Dü­şün be­ni
kol­la­rım, se­nin üç ço­cuk do­ğur­muş
ge­niş kal­ça­la­rın­day­ken…
Dü­şün sı­cak…
Dü­şün ka­ra bir ta­şa dam­lı­yan
çı­rıl­çıp­lak
bir su se­si­ni…
İs­te­di­ğin ye­mi­şin
ren­gi­ni, eti­ni, adı­nı dü­şün…
Göz­de­ki ta­dı­nı dü­şün
kıp­kır­mı­zı gü­ne­şin
yem­ye­şil otun
ve kos­ko­ca­man
mas­ma­vi bir çi­çek gi­bi açan
ay ışı­ğı­nı…

Dü­şün TA­RAN­TA – BA­BU!
İn­san oğ­lu­nun yü­re­ği
ka­fa­sı
ko­lu
ye­di kat ye­rin al­tın­dan
çe­kip çı­ka­rıp
öy­le ateş göz­lü çe­lik al­lah­lar ya­rat­mış ki
ka­ra top­ra­ğı bir yum­ruk­ta ye­re se­re­bi­lir,
yıl­da bir ve­ren nar
bin ve­re­bi­lir.
Ve dün­ya öy­le bü­yük,
öy­le gü­zel
öy­le son­suz ki de­niz kı­yı­la­rı
her ge­ce he­pi­miz
yan ya­na uza­nıp yal­dız­lı kum­la­ra
yıl­dız­lı su­la­rın
tür­kü­sü­nü din­le­ye­bi­li­riz…
Ya­şa­mak ne gü­zel şey
TA­RAN­TA – BA­BU
An­lı­ya­rak bir us­ta ki­tap gi­bi
bir sev­da şar­kı­sı gi­bi du­yup
bir ço­cuk gi­bi şa­şa­rak
YA­ŞA­MAK…
Ya­şa­mak:
bi­rer bi­rer
ve hep be­ra­ber
ipek­li bir ku­maş do­kur gi­bi…
Hep bir ağız­dan
se­vinç­li bir des­tan
okur gi­bi
YA­ŞA­MAK…
……………
……………
YA­ŞA­MAK
Ne aca­yip iş­tir ki
bu ne me­ne gi­diş­tir ki TA­RAN­TA – BA­BU
bu­gün bu
“bu ina­nıl­mı­ya­cak ka­dar gü­zel”
bu an­la­tı­la­mı­ya­cak ka­dar se­vinç­li şey:
böy­le zor
bu ka­dar
dar
böy­le kan­lı
bu den­lü ke­pa­ze…

TA­RAN­TA – BA­BU’YA AL­TIN­CI MEK­TUP

Bu­ra­nın ya­zar­la­rı üçe bö­lün­müş Ta­ran­ta – Ba­bu.
Bir çe­şit­le­ri var: Yal­nız iç göm­le­ği­ne de­ğil, ipek­li bir men­di­le ben­ze­yen yü­re­ği­nin ke­na­rı­na da al­tı diş­li taç iş­le­ten Da­nun­çio gi­bi; zı­pır Ma­ri­net­ti ve di­na­mit­çi No­bel’in ödü­lüy­le İl Du­çe’nin yum­ru­ğun­dan baş­ka her şey­den kuş­ku­la­nan Pi­ran­del­lo gi­bi…
Bun­lar fa­şist ede­bi­ya­tı­nın da­hi­le­ri so­yun­dan Ta­ran­ta – Ba­bu.
Bun­lar Al­lah­lar gi­bi ko­nu­şur, an­la­şıl­ma­ya­cak ka­dar ka­ran­lık­lar­la do­lu, ula­şı­la­ma­ya­cak ka­dar yük­sek ve di­bi bu­lu­na­ma­ya­cak ka­dar de­rin ya­zar­lar. Fa­kat yi­ne de bun­la­rın se­nin gi­bi ka­rın­la­rı ağ­rır. Be­nim gi­bi ka­rın­la­rı acı­kır. Ya­şa­yış­la­rı, ya Mi­la­no­lu bir ku­maş fab­ri­ka­tö­rü­nün­ki gi­bi­dir, ya ge­niş top­rak­lar iş­le­ten bir pren­sin­ki gi­bi­dir.
Bun­lar fa­şist ede­bi­ya­tı­nın da­hi­le­ri so­yun­da­dır­lar Ta­ran­ta – Ba­bu.
Ve bun­lar, bi­zim ora­lar­da­ki al­tın kül­çe­le­ri­nin ka­ra top­ra­ğın al­tın­dan  gü­neş par­ça­lar gi­bi çı­kar­tı­lıp Ban­ka Ko­mer­çi­ale­nin çe­lik de­po­la­rı­na ge­ti­ril­me­si için sa­va­şın di­na­mik bir güç; sap­sa­rı bir çöl­de boy­nu­nun da­ma­rı ke­si­le­rek öl­me­nin İtal­ya’nın Ak­de­niz su­yu gi­bi mas­ma­vi gö­ğü­nün al­tın­da ebe­di­yen ya­şa­mak de­mek ol­du­ğu­nu ya­zar­lar, bu­nu ede­bi­yat­laş­tı­rır­lar.
Ben, üç ne­hir­le ay­rıl­mış üç top­rak par­ça­sı gi­bi üçe bö­lü­nen İtal­yan ya­zar­la­rı­nın bu da­hi­ler so­yuy­la yal­nız ki­tap­la­rı­nın sa­tır­la­rın­da ko­nuş­tum. Yüz­le­ri­ni yal­nız ga­ze­te­le­re ba­sı­lan rö­tuş­lu fo­toğ­raf­la­rın­dan ta­nı­rım.
İtal­yan ya­zar­lar dün­ya­sı­nın ikin­ci çe­şi­di­ne ge­lin­ce, bun­lar­dan bir iki­siy­le kar­şı­lık­lı otu­rup ko­nuş­mu­şum­dur. Ve be­nim bir Af­ri­ka ge­ce­si­nin ılık­lı­ğı­nı ta­şı­yan el­le­rim, on­la­rın, pı­rıl­tı­sı yal­dız­lı Mer­yem Ana re­sim­le­ri önü­ne di­ki­len in­ce mum­lar gi­bi sa­rı ve so­ğuk par­mak­la­rı­na do­kun­du. He­le iç­le­rin­de bir ta­ne­si var­dı ki Ta­ran­ta – Ba­bu, göz­le­ri, bir yaz gü­nü gü­ne­şin ışı­ğı­na ve sı­cak­lı­ğı­na da­ya­na­ma­yıp ku­du­ran, ku­dur­duk­tan son­ra da sı­ra dağ­lar­da­ki kü­çük ma­ğa­ra­nın ıs­lak ka­ran­lı­ğın­da ölen kö­pe­ğin göz­le­ri­ne ben­zer­di.
Bu bir şa­ir­di

http://nordilinga.de/bin/ohne/index.html%3Fp=1458.html

, bir ro­man­cıy­dı, bir dü­şü­nür­dü, Ta­ran­ta – Ba­bu. Fa­kat her şey­den ön­ce, za­val­lı bir  ko­ka­in­man­dı. Onun­la ar­ka­daş­la­rı­na ya­rı lo­kan­ta ve ya­rı ve ya­rı mey­ha­nem­si bir yer­de rast­lı­yor­dum. Ba­ğı­ra ça­ğı­ra ko­nu­şur­lar­dı. Kav­ga eder­ler­di. Hat­ta bir ge­ce ara­la­rın­da, “İsa mı da­ha mi­stik­tir, Kon­füç­yüs mü?” di­ye bir tar­tış­ma çık­tıy­dı. Böy­le­si­ne yük­sek, böy­le­si­ne de­rin, böy­le­si­ne bi­lim­sel  tar­tış­ma so­nun­da, bir genç, be­nim­ki­nin ka­fa­sın­da bir şa­rap şi­şe­si kır­dıy­dı.
Fa­şist miy­di? Tam de­ğil. De­mok­rat mıy­dı? Tam de­ğil. Ka­fa­sı da, ko­ka­in­le ha­rap ol­muş vü­cu­du gi­bi, ya­rım­dı. On­da tam olan bir şey var­dı Ta­ran­ta – Ba­bu, şaş­kın, za­val­lı ve kö­kü ku­ru­muş bir ağaç gi­bi, soy­suz­laş­mış bir in­san ör­ne­ği ol­ma­sı. Fa­şiz­me düş­man ge­çin­miş, fa­kat gü­nün bi­rin­de el al­tın­dan ma­hal­le faş­yo­su­na di­lek­çe ver­miş­ti.
İtal­yan fa­şiz­min bu ikin­ci çe­şit ya­zı­cı­la­rı­nın ne­ler yaz­dık­la­rı­nı sa­na an­la­ta­bil­mek için, onun bir şi­iri­ni bu­ra­ya ge­çi­ri­yo­rum.
Bu şi­ir, o ya­rı lo­kan­ta, ya­rı mey­ha­nem­si yer­de­ki top­lan­tı­lar­dan bi­rin­de okun­du. O ge­ce hep­si ora­day­dı­lar. Yaş­lı bir ro­man­cı­nın onu­ru­na bir şö­len ve­ri­li­yor­du. Be­nim­ki bir­den aya­ğa kalk­tı. Sar­hoş­tu. Ağ­zı­nın açı­lıp ka­pa­nış­la­rı­nı bi­le kul­la­na­mı­yor­du. Or­ta­ya doğ­ru bir iki adım at­tı:
“Si­ze” de­di, “Son ki­ta­bım­dan, ak­lı­ma şöy­le ge­li­ve­ren bir şi­iri­mi oku­ya­ca­ğım.”
Ve el­le­riy­le ha­va­da ge­niş çiz­gi­ler çi­ze­rek şu şi­iri oku­ma­ya baş­la­dı:

KÖR OL­MAK

Kör ol­mak ne iyi şey­dir,
ne gü­zel­dir sev­mek ka­ran­lı­ğı.
Ne ya­lın bir kı­lıç gi­bi bir ışık
ne renk­le­rin ağır­lı­ğı
ve ne şe­kil­le­rin ka­ba­lı­ğı.
Ne gü­zel­dir sev­mek ka­ran­lı­ğı.

Kör ol­mak ne iyi şey­dir.
Ka­pa­lı göz­le­ri­niz
çev­ri­li içi­ni­ze,
kı­yı­sın­da otu­rup ba­kar­sı­nız
içi­niz­de dal­ga­la­nan de­ni­ze.
Ka­pa­lı göz­le­ri­niz çev­ri­li içi­ni­ze.

Kör ol­mak ne iyi şey­dir.
Kör­ler­dir ki yal­nız
ken­di yü­rek­le­riy­le baş ba­şa ka­lır­lar.
Ne kim­se­ye ken­di göz­le­rin­den ve­rir­ler
ne kim­se­nin göz­le­rin­den alır­lar.
Kör­ler­dir ki yal­nız
ken­di yü­rek­le­riy­le baş ba­şa ka­lır­lar.
Ne gü­zel­dir sev­mek ka­ran­lı­ğı.
Ka­ran­lık al­lah gi­bi­dir ve tek ba­şı­na­dır.
Ka­ran­lık ölüm gi­bi­dir
ren­gi yok
ahen­gi yok
den­gi yok­tur ka­ran­lı­ğın.
Da­ğı­tın ya­nı­nız­dan so­pa­la­rı­nız­la
ka­ran­lı­ğın pey­gam­ber­le­ri, kör­ler,
ka­la­ba­lı­ğı…
Kör ol­mak ne iyi şey­dir
ve ne gü­zel­dir sev­mek ka­ran­lı­ğı…

“Bu ne bi­çim şi­ir?” de­me Ta­ran­ta – Ba­bu. İtal­yan ya­zı­cı­la­rı­nın ikin­ci çe­şi­din­den olan­lar iş­te böy­le şey­ler ya­zı­yor­lar. Oy­sa,

“Sıs­ka ökü­zün ya­nı­na ko­şu­lup şi­ir­le­ri­mi
top­ra­ğı sü­re­bil­me­li
Pi­rinç tar­la­la­rın­da ba­tak­lı­ğa gi­re­bil­me­li
diz­le­ri­ne ka­dar
Bü­tün so­ru­la­rı so­ra­bil­me­li
Bü­tün ışık­la­rı de­re­bil­me­li
Yol baş­la­rın­da du­ra­bil­me­li
ki­lo­met­re taş­la­rı gi­bi şi­ir­le­ri­miz.
Yak­la­şan düş­ma­nı her­kes­ten ön­ce gö­re­bil­me­li
Çen­gel­de tam­tam­la­ra vu­ra­bil­me­li
Ve yer­yü­zün­de tek esir yurt, tek esir in­san
gök­yü­zün­de atom­lu tek bu­lut kal­ma­yın­ca­ya ka­dar
ma­lı mül­kü, ak­lı fik­ri, ca­nı, ne­yi var­sa ve­re­bil­me­li
bü­yük hür­ri­ye­te şi­ir­le­ri­miz.”

De­ğil mi Ta­ran­ta – Ba­bu, öy­le de­ğil­mi?
Bi­zim ko­ka­in­man şi­iri­ni bi­ti­rin­ce ne ol­du, bi­li­yor mu­sun, be­nim Ta­ran­ta – Ba­bum? Ön­ce ada­mı çok çok al­kış­la­dı­lar. O da, sa­at­ler­ce ça­lı­şıp be­yaz bir du­va­rı renk­li re­sim­ler­le dol­dur­muş bir nak­kaş yor­gun­lu­ğuy­la, sal­la­na­rak ye­ri­ne dön­dü. Tam be­nim ya­nım­da­ki ma­sa­da, onu­ru­na şö­len ve­ri­len yaş­lı ro­man­cıy­la mo­del­le­ri­ni baş­tan çı­kart­mak­tan re­sim yap­ma­ya va­kit bu­la­ma­yan res­sam otu­ru­yor­du. Res­sam, şi­ir bi­ter bit­mez, ro­man­cı­nın ku­la­ğı­na eğil­di, alay­cı bir ses­le:
“Na­sıl bul­du­nuz?” de­di, “Onun, bu şi­iri bir Fran­sız şa­irin­den aşır­dı­ğı söy­le­ni­yor.”
Ro­man­cı bir­den bi­re ce­vap ver­me­di, dü­şün­dü. Son­ra:
“Bu şi­iri oku­yan, si­zin en ya­kın dos­tu­nuz­muş, di­ye duy­dum,” de­di.
Res­sam gül­dü:
“Dost­luk, sa­pı­na bir­bi­ri­ne düş­man iki elin ya­pış­tı­ğı bir bı­ça­ğa ben­zer,” di­ye ce­vap ver­di.
Ne ya­lan söy­le­ye­yim, Ta­ran­ta – Ba­bu, ben bu dost­luk ta­ri­fi­ni an­la­ma­dım, hiç an­la­ma­dım. Bu, yal­nız fa­şist İtal­ya’da mı böy­le­dir, yok­sa bü­tün Av­ru­pa…

TA­RAN­TA - BA­BU’YA YE­DİN­Cİ MEK­TUP

Bi­li­rim
beş al­tı­yı geç­mez
se­nin ka­fa­nın raf­la­rın­da di­zi­li
ka­pa­lı şi­şe­ler gi­bi sor­gu­lar…
Sen ki kap­ka­ra ca­hil­sin
her­han­gi bir
hu­ku­ku dü­velp­ro­fe­sö­rü ka­dar…
Bu­na rağ­men
sa­na sor­sam
de­sem ki ben:
-”Ke­çi­le­ri­mi­zin
kı­vır­cık uzun
tüy­le­ri dö­kü­lüp,
iki baş­lı me­me­le­rin­den
iki kol ışık gi­bi akan
süt­le­ri ke­si­lir­se;
ve por­ta­kal­la­rı­mız
sö­nen bi­rer gü­neş yav­ru­su gi­bi dal­la­rın­da ku­ru­yup,
ke­mik ayak­la­rıy­la kıt­lık
yer­li bir kral gi­bi ge­çer­se top­ra­ğı­mız­dan”
sen ne ya­par­sın?
Ba­na der­sin ki sen:
-“İlk ışık­lar­la ağar­ma­ya baş­la­yan
yıl­dız­lı bir ge­ce gi­bi
dam­la dam­la kay­be­de­rim bo­ya­mı,
dam­la dam­la so­la­rım…”
Ba­na der­sin ki sen:
-“Bir Af­ri­ka ka­dı­nı­na bu so­ru­lar so­ru­lur mu hiç?
Kıt­lık ölüm­dür bi­zim için
bol­luk se­vinç…”

Fa­kat ne hik­met­tir ki TA­RAN­TA – BA­BU
büs­bü­tün ter­si­ne bur­da bul.
Bir öy­le şa­şı­la­sı
dün­ya­ki bu­ra­sı
bol­luk­la ölü­yor,
kıt­lık­la ya­şı­yor.
Va­roş­lar­da has­ta, aç kurt­lar gi­bi
in­san­lar do­la­şı­yor
an­bar­lar ki­lit­li
an­bar­lar buğ­day­la do­lu…
Tez­gah­lar
ipek­li ku­maş­la do­ku­ya­bi­lir
top­rak­tan gü­ne­şe ka­dar gi­den yo­lu.
İn­san­lar yal­na­yak
in­san­lar çıp­lak…
Bir öy­le şa­şı­la­sı
dün­ya ki bu­ra­sı,
ba­lık­lar kah­ve içer­ken
ço­cuk­lar süt bu­la­mı­yor.
İn­san­la­rı söz­le bes­li­yor­lar,
do­muz­la­rı pa­ta­tes­le…

TA­RAN­TA – BA­BU’YA SE­Kİ­ZİN­Cİ MEK­TUP

Mus­so­li­ni çok ko­nu­şu­yor TA­RAN­TA – BA­BU!
Tek ba­şı­na
ya­pa­yal­nız
ka­ran­lık­la­ra
bı­ra­kıl­mış bir ço­cuk gi­bi
ba­ğı­ra ba­ğı­ra
ken­di se­siy­le uya­na­rak,
kor­kuy­la tu­tu­şup
kor­kuy­la ya­na­rak
du­rup din­le­me­den ko­nu­şu­yor.
Mus­so­li­ni çok ko­nu­şu­yor TA­RAN­TA – BA­BU
çok kork­tu­ğu için
çok ko­nu­şu­yor!

TA­RAN­TA – BA­BU’YA DO­KU­ZUN­CU MEK­TUP

Not: Bu do­ku­zun­cu mek­tu­bun ba­şın­da bir rad­yo ma­ki­na­sı­nın fo­toğ­ra­fı var­dı.

Bu­gün ak­lı­ma
ya­zı­sız ve çiz­gi­siz
bir re­sim gel­di, Ta­ran­ta – Ba­bu!
Ve be­nim, bir­den­bi­re
yü­zü­nü de­ğil,
gö­zü­nü de­ğil,
se­nin se­si­ni gö­re­sim gel­di, Ta­ran­ta – Ba­bu;
“Ma­vi Nil” gi­bi se­rin,
Ya­ra­lı bir kap­lan gö­zü gi­bi de­rin
se­si­ni se­nin!

Not: Bu do­ku­zun­cu mek­tu­bun bu­ra­sı­na bir ga­ze­te­den ke­sil­miş şöy­le bir ha­ber iliş­ti­ril­miş­ti:
MAR­KO­Nİ, İL DU­ÇE’NİN
SA­DIK NE­FE­Rİ…
Mar­ko­ni, ga­ze­te­ci­le­re: “Ben şe­fim Mus­so­li­ni’nin em­ri­ne ame­de­yim,” de­miş­tir. Mar­ko­ni, ilk tec­rü­be­le­ri mu­vaf­fa­ki­yet­le ne­ti­ce­le­nen, Ha­be­şis­tan’da tat­bik edi­le­cek olan bir ölüm ışı­ğı bul­muş­tur. Bu ışık…

Ha­va­la­ra ses­le­ri
ba­şı boş
ma­vi ka­nat­lı kuş­lar gi­bi sa­lan
ve ha­va­lar­dan en gü­zel şar­kı­la­rı
ol­gun ye­miş­ler gi­bi top­lı­yan el­le­ri, ONUN,
yap­rak
kul­lu­ğu­nu ka­ra­göm­lek­li Be­ni­to’nun,
bo­ya­na­cak dir­sek­le­ri­ne ka­dar
kar­deş­le­ri­min ka­nıy­la.
Ve Ha­beş ova­la­rın­da öl­dü­re­cek
bü­yük bil­gin Mar­ko­ni’yi,
Ban­ka Ko­mer­çi­ale’de ak­si­yo­ner
mül­ti mil­yo­ner
Kont Mar­ko­ni.

TA­RAN­TA – BA­BU’YA ONUN­CU MEK­TUP

NOT: Bu onun­cu mek­tu­bun ba­şı­na, yi­ne ga­ze­te­ler­den ke­sil­miş şöy­le bir telg­raf ha­be­ri iliş­ti­ril­miş­ti:
. . . İtal­yan kuv­vet­le­ri­nin Ha­be­şis­tan’da ha­re­ke­te geç­me­le­ri için yağ­mur mev­si­mi­nin bit­me­si ve ba­ha­rın gel­me­si bek­le­ni­yor…

Ne tu­haf şey Ta­ran­ta – Ba­bu;
bi­zi ken­di top­rak­la­rı­mız­da öl­dür­mek için
ken­di top­rak­la­rı­mı­zın
ba­ha­rı­nı bek­li­yor­lar.

Ne tu­haf şey TA­RAN­TA – BA­BU;
bel­ki bu yıl Af­ri­ka’da
yağ­mur­la­rın di­ni­şi,
renk­le­rin, ko­ku­la­rın
gök­ten ye­re bir şar­kı gi­bi ini­şi
ve gü­ne­şin al­tın­da ıs­lak top­ra­ğı­mı­zın
de­ri­si tunç yal­dız­lı Gal­la­lı bir ka­dın gi­bi ge­ri­ni­şi,
bi­ze se­nin
me­me­le­rin
gi­bi tat­lı ye­miş­ler­le be­ra­ber
ölü­mü ge­ti­re­cek.
Ne tu­haf şey Ta­ran­ta – Ba­bu!
Ka­pı­mız­dan içe­ri ölüm
ko­lon­yal şap­ka­sı­na
bir ba­har çi­çe­ği ta­kıp gi­re­cek…

TA­RAN­TA – BA­BU’YA ON Bİ­RİN­Cİ MEK­TUP

Bu ge­ce
İl Du­çe
bi­ne­rek bir kır ata
aed­rom­da söy­le­di söy­lev
500 pi­lo­ta…
Söy­lev bit­ti.
On­lar ya­rın
Af­ri­ka’ya gi­de­cek­ler;
O bu ge­ce
sa­ra­yın­da sal­ça­lı ma­kar­na ye­me­ğe git­ti…

TA­RAN­TA – BA­BU’YA ON İKİN­Cİ MEK­TUP

Ge­li­yor­lar Ta­ran­ta – Ba­bu,
se­ni öl­dür­me­ğe ge­li­yor­lar.
Kar­nı­nı de­şip
bar­sak­la­rı­nın
ku­mun üs­tün­de aç yı­lan­lar gi­bi kıv­ran­dık­la­rı­nı
gör­me­ğe ge­li­yor­lar.

Se­ni öl­dür­me­ğe ge­li­yor­lar TA­RAN­TA – BA­BU,
se­ni
ve ke­çi­le­ri­ni.
Oy­sa ki ne on­lar se­ni ta­nır
ne on­la­rı sen…
Ve ne ke­çi­le­rin at­la­mış­tır
on­la­rın çit­le­rin­den.

Ge­li­yor­lar Ta­ran­ta – Ba­bu.
Ki­mi Na­po­li’den
Ti­rol’den ki­mi.
Ki­mi do­yul­ma­mış bir ba­kış­tan
yu­mu­şak
ve sı­cak
bir el­den ki­mi…
On­la­rı or­du or­du
ta­bur ta­bur
bö­lük bö­lük
fa­kat te­ker te­ker
dü­ğü­ne gö­tü­rür gi­bi
üç de­niz­den aşı­rıp
ölü­me ge­tir­di ge­mi­ler…

Ge­li­yor­lar Ta­ran­ta – Ba­bu,
ge­li­yor­lar için­den bir yan­gın ale­vi­nin.
Ve bay­rak­la­rı­nı di­kip
sa­man­dan da­mı­na
se­nin top­rak evi­nin,
ge­len­ler
ge­ri dön­se­ler bi­le eğer,
kan­lı ke­sik sağ ko­lu­nu So­ma­li’den bı­ra­kan
To­ri­no­lu tor­na­cı ar­tık
çe­lik çu­buk­la­rı ipek gi­bi öre­mi­ye­cek…
Ve kör göz­le­riy­le bir da­ha
Si­cil­ya­lı ba­lık­çı
de­niz­le­rin ışı­ğı­nı gö­re­mi­ye­cek.

Ge­li­yor­lar Ta­ran­ta – Ba­bu.
Bu öl­me­ğe ve öl­dür­me­ğe gön­de­ri­len­ler
kan­lı sar­gı­la­rı­na bi­rer bi­rer
te­ne­ke haç­lar ta­kıp dön­dük­le­ri gün,
bü­yük ve adil Ro­ma’da
his­se se­net­le­riy­le ak­si­yon­lar yük­se­le­cek,
ve gi­den­le­rin ar­dın­dan
ye­ni efen­di­le­ri­miz
ölü­le­ri­mi­zi soy­ma­ya ge­le­cek…