Güney YILMAZ
bulutlara değerken başım
alnımı dayadığım güneşe taptığımı
kimse bilmesin
bir ağaç köküyüm
toprağım yaşama sımsıkı sarıldım
yine de dokunsalar dalıma
kuruyacağımı kimse bilmesin
ellerinizi tutmak için uzandım
gözlerimi kaçırdım gözlerinizden
ateş ateş yandı aklım
yetişemedim
çadır altından bakamadım yıldızlara
soğukta olsa titreyemedim
içimdeki yangını kimse bilmesin
bir umut, bir haber, bir sevinç bekledim
kırılgandı isteklerim
yarısını verseniz sarılacaktım ellerinize
yaratacaktım hayatı yeniden
ne çok gördünüz
oğluma tebessüm etmemi
ne çok gördünüz
kızıma umut vermemi
içim bir volkan
içim bir dağ
içim bir ırmak
içim bir güneş
bugün değil
yarın patlayacağım
patlayacağım çağı kimse bilmesin
1 Şubat 2010